Dziś tylko kilka zdjęć. Centrum Warszawy, Powiśle. Park im. Rydza - Śmigłego.
Bez komentarza.

Są w Zakopanem miejsca – legendy. Karczmy z prawdziwym góralskim jadłem, w których jedzenie robione jest z sercem. Swojskie gospody z ogniem trzaskającym w kominku, pełne domowego ciepła i autentycznego zakopiańskiego klimatu. Miejsca, gdzie zjeść można najlepszą kwaśnicę, domowe pierogi wypełnione jagodami do granic możliwości, rozpływające się w ustach oscypki czy przepyszne moskole. I gdzie nikt nie patrzy krzywym okiem na Bachory wygrzebujące paluchami co smaczniejsze kąski z zupy, wkładające ręce do (swoich! a nie cudzych!) kompotierek z konfiturą czy pracowicie kruszących kromkę chleba na obrusie.

Ulokowane z dala od przepełnionych krzykliwą tandetą Krupówek, lub całkiem blisko, w samym centrum miasta. Nie zawsze jednak łatwo je znaleźć.

To miejsca dla wtajemniczonych.

Kolibecka - ul. Przewodników Tatrzańskich 1b 

Kolibecka była w Zakopanem od zawsze, odkąd tylko Matka pamięta. Mała drewniana góralska chata stoi tuż przy Rondzie Kuźnickim. To tędy właśnie przejeżdża się jadąc do kolejki na Kasprowy Wierch, do Jaszczurówki, wybierając się na Nosal, nad Morskie Oko czy po prostu pod skocznię. To tu Matka co roku, w czasach swej młodości, rozgrzewała się z przyjaciółmi przy grzańcu przed dalszą drogą do zasypanego śniegiem schroniska na Hali Kondratowej. To tu przytargała wieki temu swego przyszłego męża na romantyczną kolację. To tu w końcu przyprowadziła wściekle głodne Bachory. Bo gdzie jak gdzie, ale w Kolibeckiej można się naprawdę porządnie najeść.

- Tylko nie zamawiajcie za dużo! Najlepiej weźcie sobie jedno danie na spółkę, ale tylko zupę - przestrzegała po raz setny Baba Bena. - Bo nie dacie rady tego wszystkiego zjeść.

My nie damy rady? My? Myślała w skrytości Matka, kiwając jednak na zgodę głową. I jak zawsze zamówiła z łakomstwa zbyt dużo.

Olbrzymi żurek z pieczonymi ziemniakami, treściwa zupa gulaszowa, prawdziwa kwaśnica nawet dorosłemu mężczyźnie starczą za cały obiad. Ale Kolibecka mięsem głównie stoi - Jadło Gazdy, Strawa Drwala, Patelnia juhaska, szaszłyki i golonka, a przede wszystkim legendarny już placek po węgiersku. Smażone mięso, gęste zawiesiste sosy, rozpływający się w ustach ser. Jeśli szukacie lekkiej dietetycznej kuchni, wyjątkowo wyrafinowanych potraw to miejsce zdecydowanie nie jest dla Was :). Jeśli jednak nie w smak Wam zgiełk i tandeta Krupówek, jeśli szukacie spokoju, autentycznej góralskiej tradycyjnej knajpy, prostego i smacznego jedzenia lub jeśli po prostu jesteście bardzo głowni – koniecznie musicie tu zajrzeć.




To, nad czym Matka nieustannie ubolewa, to zbyt skromna propozycja dla najmłodszych. Tak, to prawda, są przepyszne naleśniki z białym serem i dżemem. Ale ile można jeść naleśniki? Aż by się prosiło o jakąś zdrową i nie-słodką alternatywę dla najmłodszych. Zwłaszcza, że z „dorosłego” menu nie można zamówić dla malucha pół porcji.


Kolibecka jest malutka. Na dole cztery nieduże stoliki, na górze mała salka. Na szczęście w lato jest jeszcze fajny przestronny ogródek. Często, szczególnie w porze obiadowej, trzeba dość długo czekać na jedzenie. A gdy pogoda barowa, w środku ciężko o miejsce. Nie ma udogodnień dla maluchów. A toaleta, o zgrozo!, jest na zewnątrz. Co to znaczy zimą dla rodziców ubranego na cebulkę kilkulatka nie muszę chyba opowiadać.

Mimo tych drobnych niedogodności, przy każdej wizycie w Zakopanem zawsze wracamy do Kolibecki. To jeden z ważniejszych punktów na kulinarnej mapie Zakopanego.

Bąkowo Zohylina Wyżnio i Bąkowo Zochylina Niżnio  - ul. Piłsudskiego 6 (Niźnio) i ul. Piłsudskiego 28a (Wyźnio)

Zawiodła nas tam muzyka. Czarodziejskie dźwięki , niczym zaklęty syreni śpiew, objęły władzę nad naszym małym melomanem.

To był zwykły, wakacyjny dzień. A raczej późny wieczór. Wracaliśmy z długiej wycieczki, gdy naraz Miętus zastrzygł uszami.

- Słyszycie? - spytał.

- Nie, nic nie słyszymy.

- Posłuchaj mamo! Chodźmy, chodźmy - i zaczął ciągnąć nas w stronę drewnianej bramy. Poszliśmy. A tam, jak u Wyspiańskiego, ciemność rozświetlało światło padające z okien drewnianej chaty. A coraz wyraźniejsze dźwięki muzyki prowadziły Miętusa jak po sznurku. W niepamięć poszły wszystkie lęki związane z ciemnością, potwory i duchy, które groźnie czają się wszędzie po zapadnięciu zmroku, gdy tylko puści się rękę rodzica.

Stanęliśmy w otwartych drzwiach oniemiali. Długie drewniane ławy, góralskie chusty, baranie dzwoneczki i skóry na ścianach, na samym środku palenisko. A z boku kapela góralska przygrywającą gościom do kotleta. No i co w tym niezwykłego, powiecie. Przecież w Zakopanem jest masa knajp, większość z nich urządzona jest w drewnie i przyozdobiona góralskimi strojami i przedmiotami. W wielu z nich można też posłuchać muzyki na żywo. Prawda to. Matka nie potrafi zwerbalizować na czym polega różnica. Ale tam, w Bąkowie, ma się wrażenie, że to wszystko jest jakieś takie prawdziwe, autentyczne, nie zrobione tylko pod turystyczną publiczkę. Takie z sercem.

Menu też wygląda na typowe. Ot, kwaśnica, i żurek, i borowikowa. Są oscypki, moskole, szaszłyki, kotlety, polędwiczki. Niby nic nowego, żadnych niespodzianek. Ale spróbujcie ich :).


I jeszcze jedno. W tym miejscu po prostu lubią dzieci. To widać i czuć na każdym kroku. Gdy Miętus urzeczony staną przed kapelą, górale (i tak świetnie grający) jakby skrzydeł dostali. A gdy oba Bachory zaczęły radośnie pląsać po środku sali, gdy dołączyły do nich inne dzieciaki będące tu z rodzicami, uśmiechom całej obsługi nie było końca.

Nie wiem jak się stało, ale nigdy nie trafiliśmy do Bąkowa za dnia. I za każdym razem, czy to do Zohyliny Wyżnio, czy bliźniaczej (umiejscowionej tuż obok Krupówek) Zohyliny Niżnio, zawiodły nas tam dźwięki muzyki. Czary jakieś? A może to miejsce jest po prostu magiczne?

* * * 

Jeśli chcecie wiedzieć, gdzie jeszcze warto zabrać maluchy na rodzinny obiad w Zakopanem - zapraszamy do pierwszej części naszego kulinarnego mini przewodnika po stolicy Tatr.

- To gdzie w końcu jedziecie na urlop? – zaczepiła Matkę Dociekliwa Sąsiadka.

 - Hmmm, może do Zakopanego?

 - Do Zakopanego??? Rety, a co tam można robić z dziećmi? Zanudzicie się na śmierć!

Matka niepewnie przełknęła ślinę. Tak, plany wakacyjne posypały się nam w tym roku. Wyjazd nad morze w czerwcu nie wypalił, potem siedzieliśmy wieki u Babci na działce spędzając miło czas na nic-nie-robieniu. W końcu, po gorących dyskusjach, Matka z Ojcem doszli do wniosku, że trzeba jednak Bachorom dostarczyć jakąś rozrywkę. I samemu odpocząć. Po długich analizach wyszło im, że to właśnie w Zakopcu jest najwięcej atrakcji. Nawet gdy pada. A biorąc pod uwagę nasze szczęście, to padać będzie na pewno.

Wątpliwości jednak zostały zasiane. Czy faktycznie w Tatry z dziećmi to dobry pomysł? Co będziemy tam robić? Przecież na Granaty z nimi nie wejdziemy. Na Orlą Perć tym bardziej.

Z wózkiem do Doliny Kościeliskiej

Dolina Kościeliska. Każda wycieczka szkolna musi zaliczyć ten punkt programu. Każdy pensjonariusz leniwie włóczący się po Krupówkach też prędzej czy później do Kościeliskiej trafi. Bo jak to tak, być w Tatrach a nie być w górach? Pfffy, jakby Kościeliska górami była, prychała do niedawna z wyższością Matka.

Pobieżna analiza mapy wskazywała jednak, iż tylko Kościeliską i Chochołowską damy radę przejść z wózkiem. Taaaak, Tedi ma półtora roku, niby chodzi i biega z prędkością meserszmita, ale to jednak maluch - śpi jeszcze w ciągu dnia, no i kondycyjnie może nie dać rady. Pokrzywione kręgosłupy Matki i Ojca postawiły stanowcze veto pomysłowi dźwigania Tediego, wraz z tysiącem najpotrzebniejszych rzeczy, w nosidełku na plecach. Z lekkim zawstydzeniem więc Matka orzekła – idziemy do Kościeliskiej. Z wózkiem. I poszliśmy.




Kościeliska jest piękna. Spośród najpopularniejszych dolinek Tatrzańskich po polskiej stronie, to Kościeliska właśnie jest chyba najpiękniejsza. Na całej długości droga jest utwardzona, jeżdżą po niej bryczki konne, bez problemu przejedziemy ją też w całości wózkiem z małym dzieckiem (byliśmy latem, ale podejrzewam, że w zimę sytuacja wygląda podobnie). Nieliczne fragmenty bardziej kamieniste są nie dłuższe niż 5-10 metrów więc każdy, nawet taka lebiega jak Matka, da radę przeciągnąć wózek. Od wejścia do TPN do schroniska teoretycznie zajmuje 1,5 godziny, my pobiliśmy chyba rekord - w jedną stronę zajęła 4,5 :). Szlak wije się długim wąwozem, po obu stronach góry, a im dalej tym widoki piękniejsze. Okazało się jednak, że to nie góry są w największą atrakcją. Wzdłuż całej doliny płynie górski strumyk przecinając szlak w wielu miejscach. A każde takie miejsce to cudowna okazja, żeby powrzucać do wody kamienie. No więc Bachory z uporem maniaka, zaciętością wielką i niezwykłą determinacją wrzucały bez wytchnienia, a Matka zastanawiała się co będzie, jak w końcu zasypią cały strumień.



Czy polecamy zatem Kościeliską na wycieczkę z maluchami? Niekoniecznie. Jeśli lubiliście kiedyś pochody pierwszomajowe, jesteście fanami wielkich spędów ludzkich i macie silną potrzebę afiliacji, to Kościeliska może okazać się świetnym wyborem. Jeśli jednak marzy Wam się chwila ciszy i wytchnienia, bliskość natury, śpiew ptaków, to omijajcie szerokim łukiem. Tłum ludzi w godzinach przedpołudniowych dziarsko maszeruje ramię w ramię, noga w nogę w kierunku schroniska po to, by w godzinach popołudniowych w podobnym towarzystwie wracać drogą powrotną. I choć specjalnie pojechaliśmy w Tatry poza sezonem, specjalnie wybraliśmy środek tygodnia na pierwszą wycieczkę, to nawet przez chwilę nie udało się nam się być sam na sam z dziećmi. Do tego stopnia, że zrobienie zdjęcia bez czyjejś nogi lub ręki graniczyło z cudem.

Ciuchcią do Chochołowskiej

Miętus jest wielkim fanem pociągów. Tych dużych i tych małych. Każda ciuchcia wywołuje u niego błysk w oku i wypieki na twarzy. Gdy zobaczył więc ciuchcię przy wejściu do Doliny Chochołowskiej, nie mieliśmy wyboru. I to był zdecydowanie dobry wybór.

Przez pierwszą, tę najmniej interesującą, część Doliny Chochołowskiej można przejechać turystyczną kolejką „Rakoń. Droga jest asfaltowa i bez problemu można przejechać ją wózkiem, jest jednak dość długa i mało urozmaicona. Kolejka wyrusza kursuje co pół godziny i dowozi nas do Polany Huciska (mniej więcej w połowie drogi), bilet kosztuje 5 zł (nasze maluchy jechały za darmo) i bez problemu można nią przewieźć wózek.


 Dalej droga jest brukowana, dość równa, z niewielkimi kamienistymi fragmentami - dość komfortowa i mało wymagająca, wózek na dużych kółkach i mało wprawny w górskich wędrówkach 3-latek spokojnie dadzą radę (nad klasyczną spacerówką-parasolką jednak bym się zastanawiała).

Na końcu Doliny Chochołowskiej czeka na nas schronisko z ciepłą herbatą z sokiem malinowym i drobną strawą. Dużo mniej jest tu ludzi, tłok nie tak duży jak w Kościeliskiej, ale i widoki zdecydowanie mniej porywające. W połączeniu z przejażdżką ciuchcią całość jest jednak fajną przygodą dla maluchów. Zwłaszcza, że po drodze można kolekcjonować kamienie (nowa pasje Tediego), łazić po drewnianych płotach (pasja Miętusa) i obserwować pasące się owce, które do tej pory mały człowiek widział jedynie w książeczce. Bachory, uzbrojone w owcze dzwoneczki, biegały po całej dolinie przeraźliwie becząc wzbudzając w tym ból głowy i irytację rodziców, u pozostałych zaś turystów uśmiechy na buzi. Matka podejrzewa, że trafiliśmy tego dnia na najcierpliwszych turystów w Tatrach. Ojciec jest głęboko przekonany, że nasze potomstwo stanowiło bez mała atrakcję porównywalną co najmniej do żywych baranów. A może i większą. Jak by nie było, nikt uwagi nam nie zwrócił, zostaliśmy zaś powszechnej zapamiętani, bo do końca wyjazdu, w najmniej oczekiwanych miejscach zagadywali do nas obcy ludzie mówiąc, że podziwiają siłę i determinację naszych dzieci w poznawaniu świata i że byli pod wrażeniem ich żywotności w Dolinie Chochołowskiej.

Strążyska z wózkiem? Matko i Ojcze nie idźcie tą drogą! 

Wszystkie znane nam źródła pokazywały, iż Strążyska nie jest dostosowana do turystyki wózkowej. Zmyliły nas jednak tłumy ludzi z wózkami pełnymi niemowląt stojące w kolejce po bilety do Strążyskiej. Matka z tych, co to mają alergię na wszelkie „nie da się”, bo przecież wszystko się da. Strążyską z wózkiem też. Znacie to podejście: ja nie dam rady? Ja nie dam rady??? Na wszelki wypadek Matka zapytała jeszcze rodowitego górala siedzącego w budce TPNu przy wejściu do parku: Panie, przejedziemy wózkiem z dzieckiem? A przejedziecie, pewnie, że przejedziecie. Ale wie pani, wózek sam nie przejedzie, trzeba pchać. Pfffy, co to dla mnie, rzekła Matka.

I pchała.

I pchała. I pchała, i pchała.

A Ojciec zgrzytał zębami, przeklinał na czym stoi i dźwigał Tediego na barana.

I co? Da się? Da się! Ale co to za przyjemność??? Całą droga jest wybrukowana różnej wielkości kamieniami. Oznacza to, że wózek trzeba pchać, ciągnąć i przenosić całą drogę (a mieliśmy wózek na dużych kołach, spacerówka – parasolka na tej trasie może być o tyle lepszym rozwiązaniem, że można ją złożyć i nieść w ręku, pojechać nie pojedzie, to pewne). Nie ma mowy, żeby jechało w tym czasie w wózku dziecko. Wstrząs mózgu gwarantowany.


Na końcu doliny czeka na nas szałas z gorącą herbatą z sokiem malinowym, który - w połączeniu z pięknym widokiem na Giewont - trochę udobruchał Matkę. Ze zmęczenia jednak padła jak mucha na trawie, obok śpiącego niewinnie Tediego. Miętus z Tatą ruszyli natomiast podziwiać wodospad, Siklawicę (20 minut wąską, ale łatwą dla przedszkolaka ścieżką) zostawiając oniemiałą Matkę z głową pełną pytań: czy wszystkie dzieci są nie do zdarcia? jak to się dzieję, że mały człowiek umiera z przemęczenia i wpada w szloch, że bolą go nóżki i już dalej absolutnie, ale to absolutnie, nie da rady się ruszyć z miejsca a minutę później, zwabiony wizją wody spadającej z wysokości, biega rączo po kamieniach niczym górska kozica???

Strążyska jest piękna. I nie tak zatłoczona jak Kościeliska i Chochołowska. Ale zdecydowanie z nosidełkiem!